قصــه هــا گويم از ايـن  عشوه گر فتّانه

گر بـه دستم  فتد آن سلسله ي پر  چينش

گـر چه چهره نگشا دست در اين كوي ولي

اي بسـا سـر كه شد ه  بر سر اين    آئينش

رونــق شــب بــبرد طرة شبرنگ رخش

هــم زمــه نيز بـرد جلوه ، تن  سيمينش

عا شق و رند م و ميخواره , مقيم سـر خم

مي كنم ســجده هـر آن بـر قدح زرينش

من در انديشه ي اين , غمزه در انديشه ي آن

كـه جـگر  خـون كندم در قـبل كـابينش

جوي ها مي برم ازديده به كويش ( سرخي)

به اميدي كــه كنم نــرم دل   سـنگينش